1
Jeśli nie przywiązujemy wagi do delikatnej i młodej trawy, zobaczymy jak stanie się krzakiem i wtedy nie będziemy w stanie jej wyrwać, jej korzenie staną się duże i mocne. To samo dzieje się z problemami, przywarami, przyjaźniami ... mądrze jest natychmiast uciec od podstępnych środowisk, od ciernistych i trujących ludzi, od potężnych namiętności, w przeciwnym razie, gdy się w nas zakorzenią, pozostaniemy ich więźniami.
2
Jeśli próżność jest motorem ludzkości, pochlebstwo jest jej lubryfikantem. W dobie protagonizmu prawie każdy chce wzbudzać podziw, być w centrum uwagi, prawie każdy szuka uwielbienia. Problem w tym, że w niektórych przypadkach jesteśmy uwarunkowani: pracodawca, klient, postać na stanowisku władzy, nauczyciele w szkole, nawet nasi rodzice czy koledzy z klasy… nawet oni żądają komplementów, pochlebstw pod fałszywym imieniem szacunku. Nie jest hipokryzją okazywać im uznanie dla naszego spokoju, to nie jest hipokryzja, to instynkt przetrwania. Uczciwość nie zawsze oznacza wykrzykiwanie wszystkim w twarz tego, co myślimy, to jest nierozwaga i bezczelność; ale nie czyńmy pochlebstwa nawykiem, aby nie stać się jego więźniem liżącym stopy tych, którzy nas wykorzystują i warunkują. Starajmy się uciekać od tych sytuacji, unikajmy takich idoli, megalomanów i ekscentryków, bo w grę wchodzi nasza wolność.
3
„Nie wstydź się błędów, czyniąc z nich w ten sposòb przestępstwa” – powiedział Konfucjusz.
Wszyscy popełniamy błędy; instynkt skłania nas do ukrywania się, aby uniknąć osądu i niezrozumienia innych, ale niektórych sytuacji nie da się ukryć, zwłaszcza gdy jesteśmy w kontakcie z innymi ludźmi. Zawsze trzeba wychodzić na jaw i z szacunku do innych przeprosić, by uzyskać przebaczenie. W przeciwnym razie błędy społeczne zostaną wyrzucone na ulice. Nie łudźmy się, że nie są widziane, jesteśmy pod okiem wszystkich. Wtedy to, co było zwykłym wstydem, staje się przestępstwem. Aby uniknąć krytyki, wydaliśmy na siebie wyrok.
4
Po burzy przychodzi spokój. Nawet po dyskusjach i rozczarowaniach przychodzi czas, aby wrócić na właściwe tory i zacząć od nowa, podsumować to, co się wydarzyło, aby jak najlepiej to wykorzystać. Najlepszym sposobem na przebywanie z innymi jest pozostawienie przestrzeni i nigdy nie stawianie się ponad innymi lub przyciąganie uwagi, to prowadzi do wzbudzania niechęci. Kiedy mówimy, ròbmy to skromnie, nie podnośmy głosu, by zagłuszyć głos innych, będą nas słuchać, jeśli będziemy konsekwentni, a nie wtedy, gdy będziemy krzyczeć mocniej niż inni. Kiedy dusza jest głęboka, inni chcą jej słuchać zawsze i proszą ją, aby przemówiła pierwsza. Każdy, kto ma duszę prawdziwego przywódcy, będzie poszukiwany przez grupę dla jego opinii. Ktokolwiek przedstawia się jako przywódca, jest zawsze nieroztropny i nie wzbudza zaufania.
5
Wszystko wraca do normy, ale wiemy już, że normalność nie istnieje. Nad nami są potężne projekty, którym nie możemy przeszkodzić, bo w Naturze normą jest zmiana i prędzej czy później wydarzenia pójdą swoim torem, rzeczy się zmienią, zmienią się ludzie i my też się zmieniliśmy. Ci, którzy się nie zmieniają, cierpią, ponieważ sprzeciwiają się i opierają przepływowi Natury. Bycie wiernym sobie oznacza bycie gotowym na zmiany. Umieścili nas pod ziemią, ale nikt nie wiedział, że jesteśmy ziarnem i stajemy się rośliną; wierzyli, że nas pogrzebali, zamiast tego staliśmy się silniejsi niż wcześniej, wszystko dlatego, że pozostaliśmy wierni prawom zmian.
6
Udało nam się przezwyciężyć kryzys, przejść moment stagnacji, czujemy, że sytuacja jest odblokowana, czujemy się bardziej zrelaksowani; po wyciągnięciu wnioskòw i po przyswojeniu sobie lekcji życia nie możemy się powtarzać, musimy stworzyć elementy, które zmienią sytuację. Ale najważniejsze, żeby nie wierzyć, iż jesteśmy bezpieczni, trzeba wyjść z podniesioną głową, ale nigdy wyniośle - zwykle urządza się imprezę i hałas wokòł, ale lepiej pozostać cichym i spokojnym, bo triumf jest w nas. Radość, to efemerycznie uzewnętrzniane zwycięstwo; w duchu walka nigdy się nie kończy, praca nad sobą jest ciągła.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz